Volg de rubriek 'Hoe is het nu met? >
NAAR ALLE BERICHTEN >

Ik besloot voor modemerk Hermès een hele etalage/wereld van alleen maar spekjes te maken

^{Simone Post won meerdere designprijzen waarvan twee keer de Keep an Eye Grant. Ze werkt samen met grote namen als Adidas, Hermes en Vlisco.
Simone maakte tijdens de Graduation Show indruk met haar afstudeerproject: een vloerkleed gemaakt van reststoffen. Het idee ontstond tijdens haar stage bij Vlisco, een Nederlands bedrijf dat katoenen waxprint stoffen produceert. Door het bewerkelijke proces en hoge kwaliteitseisen verdwijnt een deel van de stoffen in de afvalcontainer.}

"Dingen maken vind ik het allerleukste om te doen. Als ik iets voor ogen heb kan ik lang doorgaan, gister nog tot vier uur ’s nachts. Als het dan af is kan ik even heel blij zijn, maar vrij snel denk ik alweer dat het beter had gekund. Ik heb moeten leren om het dan toch te delen met de buitenwereld. Hella Jongerius zei ooit tegen me: ‘Mooie dingen maken is niet genoeg. De wereld gaat niet vanzelf naar jou toe komen. Je moet je werk ook laten zien."

Alles tegelijk

“Ik werk vaak aan tien projecten tegelijk. (Tijdens het interview staat Simone Post meubels in te tapen). Simpelweg omdat ik het lastig vind om me op één ding tegelijk te focussen. En terwijl ik bezig ben met het ene project krijg ik ideeën voor het andere.”

“Ik heb veel geluk gehad met het winnen van twee Keep an Eye Grants. Dat was op zo’n tof moment - net na mijn afstuderen. Zeker in het begin is het voor een ontwerper financieel lastig om je eigen ding te doen. De geldprijs geeft vrijheid en daarmee nieuwe mogelijkheden én de erkenning dat je goed bezig bent.”

“Mijn moeder heeft twee keer de kunstacademie gedaan. Ik mocht af en toe mee naar haar lessen. Vanaf kleins af aan wist ik: dít wil ik. Mijn moeder deelde haar enthousiasme, maar het feit dat ze zelf nauwelijks geld kon verdienen met haar werk zorgde dat ze vond dat ik er beter mijn hobby van kon maken. Om uiteindelijk toch voor de academie te kiezen was best spannend. Ik heb eerst een voorbereidend jaar gedaan. Dat was zo geweldig. Dan maar geen geld verdienen, dacht ik. Inmiddels kan ik er een salaris uithalen, maar het blijft echt hard werken voor geen mega vetpot. Daarom zijn de grants ook zo fijn.”

Het designcollectief Envisions verenigt de creatieve ondernemers met de industrie.

“Op de Design Academy hadden we vele fantastische docenten. Zoals Teun Hocks, helaas dit jaar overleden. Van hem heb ik geleerd niet te veel na te denken, maar gewoon te doen. Tijdens het werken kom je op ideeën, zei hij. En dat is ook zo. Je kan een idee wel honderd keer overdenken maar door de eerste stap te zetten, zet je iets in gang. Misschien mislukt het. Een andere keer gebeurt er juist iets interessants waar je op door kunt gaan. Je moet sowieso niet bang zijn voor falen. Op de academie moesten we tijdens een les zingen voor de klas. Hartstikke ongemakkelijk, maar zo leer je om niet te bang te zijn iets te laten mislukken of voor gek te staan. Dat helpt in het creatieve proces.”

“Ik maak me zorgen over hoe onze relatie met spullen is geworden. Bij Vlisco zag ik al die stukken stof. Zo zonde. Daar moet je toch iets mee kunnen, dacht ik. Ik ben toen van alles met dat materiaal gaan uitproberen en kwam uit op een kleed. Het is mooi dat ontwerpers kunnen laten zien dat het ook anders kan. Of in ieder geval vragen kunnen oproepen. Maar als individu is je impact natuurlijk beperkt. We moeten een enorme systeemverandering teweeg gaan brengen Die bal ligt nu echt bij de politiek.”

“Ik ben bepaald geen minimalistische ontwerper. Ik hou van kleur en speelsheid. Met de Basketclub, een instagramaccount deelt Adrianus Kundert iedere maand een emoji. Vervolgens maakt een groep van internationale ontwerpers een basket (mand) op basis daarvan. Het is superluchtig, zonder enige pretentie. Bij een snoep-emoji heb ik een mandje van spekjes gemaakt. Modemerk Hermès gaf me de opdracht om een etalage te ontwerpen voor hun in winkel in Tokyo met het thema ‘Lightness’. Ik moest toen direct weer aan het mandje denken en besloot een hele etalage/wereld van alleen maar spekjes te maken.”