Volg onze Uittips:
< TERUG VERDER > INDEX >
Naar alle berichten >
Een aantal jaren geleden werd ik tijdens een werkbezoek aan Zwolle in mijn hart getroffen door de kennismaking met Hib Anninga: oprichter, eigenaar, directeur en bewoner van beeldenpark Landgoed Anningahof. Hij vertelde bevlogen over het ontstaan van zijn levenswerk en nam ons mee langs de vele bijzondere beelden in zijn park.
Hibs roots liggen letterlijk in het park. Toen zijn ouders hulpbehoevend werden, liet hij zijn leven als bankier in de grote stad achter zich en kwam terug naar de boerderij. Hij transformeerde de weilanden tot een park en maakte van een oude hooischuur de entree tot wat nu de beeldentuin is. In de Anningahof kun je kennis maken met beeldhouwkunst in een toegankelijke omgeving; een park met bomen, struiken, waterpartijen en daartussenin beelden. Je komt in een heel andere wereld, die van cultuur en natuur. Figuratie, abstractie, architectuur, installaties en een grote verscheidenheid in gebruikte materialen zijn de kenmerken van de wisselende tentoonstellingen. De filosofie van het park is het tonen van de ontwikkeling van de hedendaagse Nederlandse beeldhouwkunst; werk van 1960 tot nu.
Naast enkele oude meesters zoals André Volten, Shinkichi Tajiri en Cornelius Rogge tonen kunstenaars met gevestigde namen zowel binnen- als buitenbeelden. Jaarlijks terugkerende namen zijn onder andere Hans van Bentem, Sjoerd Buisman, Tom Claassen, Rob Voerman en Henk Visch.
Ook is er veel ruimte voor jong talent. Veel beelden zijn in consignatie. Kopers zijn particulieren, maar ook gemeentes, provincies of het Rijk. Soms ook musea; zo heeft Singer Laren de Boomtafel van kunstenaar Famke van Wijk in haar Piet Oudolf-beeldentuin geplaatst.
Mijn meest indringende ervaring is de levensgrote olifant van teakhout, gemaakt door Kevin van Braak. Hib vertelde dat deze altijd in het Anningahof zal blijven liggen. Het beeld is een protest tegen het feit dat olifanten in een aantal landen worden gedood om hun ivoren slagtanden.