Hoe is he nu met Ramon Chatrer, de jongen die bleef en het theater in liep

• Dit Hoe-is-het-nu-met-je stamt uit 2024

Je mag blijven als je belooft dat je cabaretier wordt

Ramon Chatrer (cabaretier en zanger) won in 2020 alle prijzen op het Groninger Studenten Cabaret Festival. Een jaar later bereikte hij de finale van het Amsterdams Kleinkunst Festival. Nu is daar zijn tweede, avondvullende voorstelling. “Ik werd niet van school gestuurd, mits ik beloofde cabaretier te worden.”

“”Relax, het komt goed. Vertrouw op je verhaal. Je hoeft jezelf niet te overschreeuwen.’ Dat was een van de beste adviezen die ik kreeg van de vorig jaar overleden Wimie Wilhelm. Hoewel het niet meteen lukte, ben ik er wel mee aan de slag gegaan. Dat is het mooie van de masterclasses: je ontdekt wat je valkuilen zijn.
Als halve-finalist van het Amsterdams Kleinkunst Festival kreeg ik coaching van Theo Nijland, Lebbis en Wimie Wilhelm. Het was geweldig om te zien hoe goed Wimie was. Ze liet me zien hoe ik overkom op het podium en of dat beeld overeenkomt met hoe ik mezelf zie. Ik weet nu veel beter wie ik ben op het podium.
Voor het AKF speelde ik vooral in cafés en huiskamers, waar er altijd veel afleiding is. Dat heeft zijn charme; als er bijvoorbeeld een glas omvalt, kun je daar direct op inspelen. Maar dat betekent ook dat je de aandacht sneller moet grijpen. In het theater daarentegen zitten mensen al voor je klaar. Je hoeft de aandacht niet meer te forceren. Dat vond ik in het begin onwennig, ik was te onrustig op het podium. In mijn huidige voorstelling ‘VOLK’ merk ik dat ik veel echter op het podium sta en meer verschillende kanten van mezelf durf te laten zien.”

Kleinkunstenaars die het schoppen tot de halve finales van het Amsterdams Kleinkunst Festival ontvangen een aantal AKF Keep an Eye Masterclasses van de masters uit de kleinkunst zelf. Zoals Raoul Heertje, Mike Boddé en Herman van Veen.

Een tiende punt te kort

“Na het vmbo ging ik naar de havo. Daar was ik ineens omringd door mensen met dezelfde interesses. Mensen die, net als ik, bezig waren met theater en kunst. Ik sloot me aan bij een toneelgroep, ging piano spelen en trad op bij open podia. Voor het eerst durfde ik te doen wat ik altijd al wilde.
Ik heb veel geleerd, maar ik had minder opgestoken in de klas. Aan het einde van het jaar kwam ik een tiende punt tekort en moest ik van school. Tijdens een gesprek met de directeur vroeg hij wat ik wilde worden. “Cabaretier,” antwoordde ik. “Dus ik moet naar een theateropleiding.”
De volgende dag belde hij me op: “Ik doe dit eigenlijk nooit, maar je mag blijven als je belooft dat je cabaretier wordt.” Dat vertrouwen heeft veel voor me betekend. Later heb ik hem daar ook voor bedankt, meerdere keren zelfs. De laatste keer vroeg hij: “En, ben je al cabaretier?” “Nee,” antwoordde ik, “maar het komt goed.”

Van Brabant naar Rotterdam

Lees verder onder de foto

“Op de basisschool was ik vaak aan het piekeren. Ik was verlegen en voortdurend bezig met de gedragingen van anderen. Waarom kon ik niet gewoon met de rest meedoen?
In mijn nieuwste voorstelling ‘VOLK’ blik ik terug op het dorp in Brabant waar ik vandaan kom.
In een dorp is veel sociale controle en dat kan beklemmend voelen. Mensen daar kunnen eerder bang zijn voor het onbekende en kijken soms weg voor bepaalde dingen.
Nu woon ik midden in de binnenstad van Rotterdam, op een vrij ruige plek. Hier gebeuren soms nare dingen, maar de politie wordt dan ook meteen gebeld. Gek genoeg voel ik me hier sociaal veiliger.”

Doodeng

“Ik keek altijd naar filmpjes van cabaretiers. Het werd bijna een obsessie. Dit is geweldig, dacht ik. Dít wil ik later ook doen. Maar ik vertelde het aan niemand. Doodeng vond ik dat. Het voelde als een wereld die vanuit een dorp niet bereikbaar is.
Sinds een tijd sta ik veel meer ontspannen op het podium. Ik weet: het publiek wil een leuke avond hebben en ik ook, dus dat gaan we samen doen.
Eerder was ik mezelf wat meer aan het overschreeuwen, maar sinds kort realiseer ik me: ik kan die mensen wel vertrouwen. Daardoor kan ik veel authentieker op het podium staan en ontstaan er veel leuke en mooie situaties.
Ik vind het zó leuk. Ik ga nooit met tegenzin het podium op. Op het podium voel ik me helemaal op mijn gemak. Daar kan ik losgaan, daar kan ik alles kwijt.
En ik wil ook oprecht weten wat de mensen in de zaal denken. Ik hoop dat wat ik vertel resoneert, dat je voelt: deze gedachte mag er gewoon zijn. Vooral als mensen na afloop zeggen: ‘Dit herken ik zó erg.’ Dan denk ik: oh, ik ben niet de enige. Dat is ontzettend waardevol.”

Studio 150 Sessions

“Dat was fantastisch! Het is een grote stap om met een band op tour te gaan, want het is financieel vaak een uitdaging. Maar dat het toen wél een keer mogelijk was, was echt geweldig. Ik kon mijn bandleden gewoon meenemen. En we kregen een geluids- en beeldopname die we kunnen gebruiken voor PR en op Spotify kunnen zetten. Dat is ontzettend handig. Ik moet dat trouwens nog wel even doen.”

Tijdens de Studio 150 Sessions krijgen muzikale talenten de kans om hun muziek op te nemen in de beste geluidsstudio van Nederland: Studio 150 / Bethlehemkerk in Amsterdam-Noord. Het optreden wordt live uitgezonden via de Keep an Eye Foundation Facebookpagina en op YouTube.