Ze werkt jarenlang in stilte. Tekent, bouwt, schuurt, breekt weer af. Altijd zoekend naar vorm, naar sfeer, naar dat ene gevoel dat blijft hangen. Tot 2017. Dan gaat de deur van haar atelier open en stroomt haar werk de wereld in. Wat jarenlang verborgen bleef, vindt plots zijn weg naar nieuwe ruimtes, naar mensen die geraakt worden. Sindsdien vind je Maaike Kramer in galeries, op kunstbeurzen en in musea. Haar werk beweegt zich moeiteloos tussen potlood en beton, tussen het fragiele en het massieve. En altijd blijft er dat spel: wat blijft, en wat kan op elk moment weer verdwijnen?Maaike Kramer exposeerde tijdens de lichtexpo van 2017 in Galerie Pouloeuff. In die periode exposeerde ze ook bij ‘This Art Fair’ en bood wijlen Henk Logman haar een duo expo in zijn galerie in Utrecht aan.
Maaike’s werk was te zien tijdens verschillende kunstbeurzen in Nederland, waaronder KunstRAI en This Art Fair, UNSEEN en Art Rotterdam.
• Deze Hoe-is-het-nu-met-je is in 2024 tot stand gekomen.
Zoektocht in stilte
Daar was ze ineens: Maaike Kramer. De eerste tien jaar na haar afstuderen werkt ze in de luwte. Tot ze haar werken aan de buitenwereld laat zien en meteen grote indruk maakt. Inmiddels maakt ze in stormachtig tempo naam als kunstenaar. “Al die tijd dacht ik dat mijn werk nog niet goed genoeg was.”
“In de eerste jaren na mijn afstuderen (2008) was ik nog erg zoekende naar wat ik wilde vertellen en maken en ook hoe ik m’n werk de wereld in kon brengen. De kunstwereld was toen best gesloten voor mij. Dat voelt inmiddels heel anders.
Ik kon daardoor in die eerste jaren veel tijd besteden aan de ontwikkeling van mijn werk zonder dat mensen er gelijk iets van vonden. Toen was er een moment dat ik naar al dat werk keek in mijn atelier en ik er klaar mee was. Het moest gewoon een keer naar buiten.”
Het kantelpunt: 2017
“Het kantelpunt was 2017. In dat jaar deed ik mee aan een groepsexpositie. Ik toonde wel al af en toe mijn werk in een kleine kring, maar nog niet eerder met andere kunstenaars van buitenaf. Dat was zo inspirerend dat ik dacht: laat ik me dan ook maar eens aanmelden voor andere exposities en open calls.
Zo kwam ik bij Galerie Pouloeuff terecht. M’n werk werd goed ontvangen. Terwijl ik al die tijd dacht dat het nog niet goed genoeg was. Vanaf toen ging het rollen. Ik kreeg opeens de ene na de andere kans. Inmiddels heb ik het hartstikke druk.”
“Ik begon met tekeningen op locaties waar ik een dualiteit ervaarde. Een kunstenaarsvrijplaats in een oude legerkazerne bijvoorbeeld. Ik tekende op de vloeren, op muren, op bouwmateriaal. Ik maakte een ingreep in die ruimte en wat overbleef was een foto. Eenmaal terug in het atelier miste ik het werken met materiaal. Met stof en gruis. Het dingen toevoegen en weer wegpoetsen. Ik ben toen gaan bedenken hoe ik de materialen naar mijn atelier kon halen. Zo ging mijn werk van een tekening in de ruimte naar een tekening op eigengebouwde ruimtes.”
Van schets tot sculptuur
“Ieder werk begint nog altijd met tekenen. Heel veel tekeningen. Ik maak er zeker 40 voor ik start met de constructie van een beeld. Het zijn geen technische tekeningen. Ik zoek naar een gevoel, een sfeer. Iets wat raakt aan wat ik wil vertellen. Die tekeningen blaas ik op tot een sculptuur. Het uiteindelijke beeld hoeft niet te lijken op de tekening maar moet wel diezelfde sfeer ademen.”
“Ik werk veel met beton. Dat heeft een behoorlijke invloed op je gemoed. Het materiaal is best kil. In ruimtes met veel beton voel je vaak een beladen sfeer. Veel betonnen gebouwen zijn heel snel uit de grond gestampt. Als het er staat ontkom je er bijna niet aan. Net als veel statements die in de wereld als keiharde waarheden worden neergezet. Terwijl er juist veel meer nuance achter schuilgaat. In mijn werk probeer ik die statements meer diffuus te maken.”
De schoonheid van het mislukken
“Ik heb maar beperkte invloed op het uiteindelijke beeld. Sterker: ik maak ook wel eens beelden die toch niet in elkaar te zetten zijn of kapot vielen. Ik hou er altijd rekening mee dat er in de overdracht van tekening naar sculptuur een bepaalde onmogelijkheid zit. In tekenen kan je alles bedenken, maar in sculptuur kom je ineens de werkelijkheid tegen van zwaartekracht, mijn gebrek aan wiskundig inzicht. Dit contrast vind ik juist interessant.
Als het kapot valt is het dus niet mislukt, het is een ander beeld geworden. Er moet een soort van spanning in het werk blijven. Een risico. Dat levert uiteindelijk de beste beelden op.”
In 2022 had ze haar eerste grote solotentoonstelling in het Drawing Centre Diepenheim ‘The Unbalancing Act’. In datzelfde jaar deed ze een residentie bij het EKWC (Europees Keramisch Werk Centrum). Ze werd genomineerd voor de NN Art Award 2024. Haar werk was te zien tijdens vele groep- én solo-exposities en maakt onderdeel uit van verschillende (privé) collecties.
