De Engelse saxofonist en componist Sam Newbould (34) heeft zich de afgelopen jaren stevig gevestigd in de Nederlandse jazzscene. In 2019 bracht hij in eigen beheer zijn debuutalbum Blencathra uit. Met het winnen van The Records in 2021 volgde zijn tweede plaat, Bogus Notus. Vorig jaar verscheen zijn derde album Homing, dat van zowel de Volkskrant als NRC vier sterren kreeg. In datzelfde jaar speelde Newbould voor het eerst op het prestigieuze North Sea Jazz Festival, een belangrijke mijlpaal in zijn carrière.Sam Newbould bracht in eigen beheer de plaat Blencathra (2019) uit. Met het winnen van The Records in 2021 maakte hij zijn tweede album, Bogus Notus. Verleden jaar is de derde plaat uitgekomen: Homing. Van Volkskrant én NRC kreeg het album 4 sterren. Én hij stond dat jaar voor het eerst op het North Sea Jazz festival.
→ Deze Hoe-is-het-nu-met-je stamt uit 2024
Van Blencathra tot Homing
De naam Sam Newbould (34) gonst al een tijdje rond in de Nederjazzscene. Met zijn Quintet won hij in 2021 The Records en in 2024 stond hij voor het eerst op North Sea Jazz. De behoefte aan verhalen vertellen zit er bij hem ingebakken.
“The Records was life changing. Alles wat ik na The Records heb gedaan, was dankzij The Records. Mijn eerste album had ik in eigen beheer uitgebracht, maar toen hadden we nauwelijks opnamebudget.
Na het winnen van The Records kregen we een flink budget en gingen allerlei deuren open. We konden de expertise van allerlei professionals inzetten, van recording engineers tot designers tot PR professionals. Opeens was alles mogelijk en we konden meer risico nemen. Zo kwamen we in een hogere ‘league’ terecht.”
Omgaan met kritiek
“Meningen van anderen nam ik vroeger heel serieus. Inmiddels ben ik heel wat ervaringen rijker en durf ik te zeggen: dit is wat ik wil maken, ook al is het niet ieders smaak. Ik luister nog steeds naar anderen, maar die meningen zijn niet meer allesbepalend. Zeker als ik merk dat iemand niet écht goed naar de muziek heeft geluisterd. Daar betrap ik mezelf trouwens ook wel eens op: dat ik niet goed luister maar wel een mening heb.”
“Een eigen album is meer dan een visitekaartje. Het is de beste manier om te groeien als artiest. Sterker: ik denk dat ik een beetje een ander persoon ben dan voor het maken van het album. Je leert zo veel.
Mijn muziek is melancholiek, reflectief, maar er zit vooral ook veel humor in. Én in alle composities schuilt een verhaal. Ik vind het mooi als een nummer ook iets laat zien van de musici zelf, niet alleen van wat ze kunnen op hun instrument.
M’n nieuwste album is vernoemd naar een postduif die vorige zomer opeens op mijn terras kwam aanvliegen. Via Google vond ik z’n eigenaar in Polen. Drie weken heb ik ‘m water en eten gegeven tot-ie weer wegvloog. Ik heb hem nooit meer gezien. Er is een link naar mijn eigen leven. Ik ben nu ook al tien jaar weg van huis. Als je zo lang in het buitenland bent, dan voelt het land waar ik vandaan kom (Engeland) ook niet meer echt als ‘thuis’.”
Een droom op North Sea Jazz
“In 2024 stonden we voor het eerst op North Sea Jazz. Een ongelofelijk ervaring. Je moet je voorstellen: we traden op tussen mijn helden. Het publiek was fantastisch: warm, betrokken en oprecht geïnteresseerd in de muziek en de show. De zaal was helemaal gevuld, waardoor het voelde als een intiem clubconcert, iets wat bijzonder is voor zo’n groot festival.
Spelen op North Sea Jazz stond in mijn vijfjarenplan. Na het winnen van The Records leerde ik dat je geduld moet hebben voor het behalen van je doelen. Een week lang dacht ik: ‘We’ve made it’. Maar voor je er écht alle vruchten van kan plukken – dat duurt even. Het betekent ook dat de effecten nog lange tijd doorwerken.”
“De Amsterdamse jazzscene is uniek. Er zijn zo veel verschillende soorten bands hier, zo veel verschillende soorten jazzmuziek. Ik ken weinig kleine steden waar zo veel gebeurt. Er is hier ook veel support voor de musici. In Engeland waar ik vandaan kom is geen Keep an Eye Foundation die echt in het hart van de scene zit. Ook het Conservatorium van Amsterdam is een belangrijk onderdeel van de jazzscene. Hier komen mensen vanuit de hele wereld studeren.”
Allemaal bandleiders
“De musici in mijn band zijn zelf ook allemaal bandleiders. De Israëlische drummer Guy Salamon en Spaanse pianist Xavi Torres, Bernard van Rossum op tenorsaxofoon en bassist Jort Terwijn. Ze weten als geen ander wat de uitdagingen voor mij als bandleider zijn. Aan de ene kant wil ik ze alle ruimte geven om eigen keuzes te maken, maar tegelijk moeten we ook als één band klinken, niet als vijf individuele musici. Eigenlijk gaat dat altijd goed; ik hoef weinig uit te leggen. En zij vinden het wel fijn om even geen bandleider te hoeven zijn.”
Het belang van verhalen
“Mijn advies aan beginnende musici: zorg dat je een verhaal hebt. Weet waarom je muziek maakt. Waarom is jouw muziek het waard om gehoord te worden? Waarom doe je wat je doet? Dat is ook waar ik me aan vasthoud: mensen wíllen je verhaal horen. Ga op zoek naar eerlijke verhalen die resoneren bij mensen. Ik wil deze positie gebruiken om iets te doen dat waardevol is voor andere mensen en musici. Het klinkt misschien pretentieus maar dat is waar het om draait: het verschil maken.”
