Hoe is het nu met animator Puck Paassen?

En toen dacht ik: Oh… maar dit is helemaal niet leuk

“Ik vind de early twenties een fascinerende fase. Ik ken mensen die gaan trouwen of kinderen krijgen. Maar ook mensen die heel heftig aan de drugs zijn en hun huis niet eens kunnen opruimen. Iedereen lijkt op compleet verschillende sporen te zitten.
Ik denk wel dat sommige dingen voor mijn generatie lastiger zijn dan voor de generaties ervoor. Huizenmarkt, financiën, verwachtingen én de enorme druk van werk. Geen wonder dat zoveel mensen omvallen.”

Verstopt activisme

“Ik ben een beetje een chihuahua: ik blaf hard, maar ik schrik ook snel. Ik heb best wel sterke meningen over maatschappelijke thema’s, maar ik ga niet met een spandoek met politieke statements zwaaien. In plaats daarvan ga ik achter de computer tekeningetjes maken.
Mijn activisme zit verstopt in entertainment, omdat dit voor veel mensen toegankelijker is. Het is een subtiele, lichte vorm van activisme. Met een comic kan ik een gesprek op gang brengen, een taboe doorbreken of een lastig onderwerp nét wat luchtiger maken.”

Echte werk uitstellen

“Ik studeerde af in het eerste halve jaar dat corona echt voorbij was. Dat vond ik helemaal niks. Ik was zuur over het feit dat ik door corona de helft van mijn studententijd gemist had. En nu moest ik ook nog eens ‘serieus’ gaan doen en werken, terwijl ik eigenlijk zoiets had van: dat wil ik helemaal niet.
Inmiddels weet ik dat ik het gewoon heel spannend vond. Toen ik klaar was met studeren moest ik professionele dingen gaan doen, netwerken en zo. Dat vond ik eng en daardoor niet leuk. Maar hoe meer je het doet, hoe makkelijker het wordt en daardoor minder eng en uiteindelijk zelfs leuk.
Nu zie ik dat het eigenlijk super waardevol én gezellig is om nieuwe mensen te ontmoeten. Je weet nooit wat daar weer uit kan komen.”

Niet alleen op zolder

Ik weet nog goed dat mijn mentor op de kunstacademie in het eerste jaar tegen me zei:

“Als je in je joggingbroek op zolder wilt tekenen en met niemand wilt praten, dan moet je animator worden.”

Dus ik dacht: Top, dan word ik animator! Dus daar zat ik. In mijn joggingbroek. Alleen op zolder. Te animeren. En toen dacht ik: Oh… maar dit is helemaal niet leuk.
Toen ben ik een studio gaan huren, tussen andere makers in de oude koepelgevangenis van Breda. Ik deel mijn studio met drie andere animatoren, naast ons geeft iemand naailes en boven zitten mensen die workshops keramiek geven. Het is een hele creatieve bedoening. Ja, die sense of community is voor mij toch wel heel belangrijk.”

Patjakker

“De naam van mijn website. Het is een oud Nederlands woord. Het betekent zoiets als piraat, maar ook ‘oude snoeperd’—een beetje een viezige, oude man, geloof ik. Terwijl ik juist een lief, klein meisje ben.
Voor mij was ‘patjakker’ ook een manier om dat woord te claimen, om te buigen naar iets van mezelf. Het past bij mijn werk; er zit iets brutaals in, een beetje een ondeugende energie.”

Impostor syndrome

“Ik schiet constant tussen twee uitersten. Soms heb ik een ‘gold complex’ en denk ik: Dit is het beste wat ooit gemaakt is. En als ik het dan op Instagram zet, denk ik: Nee, dit is echt heel slecht. Dit slaat nergens op. Niemand gaat dit leuk vinden.
En soms heb ik weer juist het impostor syndrome – dat gevoel dat ik gewoon maar wat doe, dat ik alleen maar ‘fake it till you make it’ aan het doen ben. Het schiet echt alle kanten op.”

Werk & Ambitie

“Ik zie mijn werk zowel als een baan (om de rekeningen te betalen) als een carrière (iets waar ik in wil groeien). Die twee probeer ik te combineren.
In het begin heb je meestal gewoon een ‘baantje’ waar al je tijd in gaat zitten. Na een tijdje kun je steeds meer investeren in je carrière. Mijn baan zorgt ervoor dat ik kan sparen en mijn creatieve projecten kan financieren.
Op dit moment werk ik aan een korte film over veiligheid op straat, specifiek voor vrouwen. Ik voel me ’s avonds nooit écht veilig en juist daarom wil ik deze film maken. Het wordt entertainment met een boodschap, met een plot twist richting psychologische horror om mensen aan het denken te zetten en misschien wel een beetje te shockeren.”

Award

“Mijn docente stelde voor om me aan te melden voor de Keep an Eye Animation Talent Award – dan kon ik ook gelijk oefenen met pitchen, zei zij. Dat ik won was wel het laatste wat ik had verwacht.
De Award heeft me enorm veel nieuwe kansen gebracht. Maar ik dacht ook wel van: oh shit, dan moet ik nu ook écht iets gaan doen. Want als je zo’n Award wint, verwachten mensen ineens van alles. Dan wordt de druk soort van opgevoerd.
Een deel van het geld ging naar hardware en software, zodat ik na mijn afstuderen echt aan de slag kon. De rest heb ik bewaard voor samenwerkingen. Ik ben visual storyteller, ik kan verhalen vertellen, maar een script schrijven blijft lastig. Samenwerken met een schrijver lijkt me geweldig.”

How to adult?

“Of ik inmiddels weet hoe volwassen te worden? Ik denk dat het een vraag is die je hele leven wel blijft spelen, want iedereen leeft voor de eerste keer en beleeft daardoor van alles voor de eerste keer.
En zelfs mensen die ouder zijn dan ik, geven toe dat ze het soms ook niet weten. Maar misschien kun je wel je eigen handleiding schrijven. Ik denk dat ik nu ongeveer de eerste drie pagina’s heb geschreven van wat een dik boekwerk moet worden, haha.”