Afgelopen vrijdag vierde Galerie Pouloeuff haar vijftienjarig bestaan. Het werd een bijeenkomst die precies liet zien waarom de galerie al zo lang zo’n prettige plek is: kleinschalig, open, persoonlijk en gedragen door een fijne mix van kunstenaars, partners en bezoekers die de weg naar de galerie weten te vinden. Al was die weg dit keer wel iets ingewikkelder dan normaal.
Aankomen via verrassende routes
Door een bommelding op de spoorlijn Amsterdam–Hilversum kwamen veel gasten later binnen dan gepland. De vertragingen liepen flink uiteen, maar de meeste mensen brachten het met een soort ontspannen gelatenheid. Het zorgde voor een gezellige, gestage stroom van binnenkomers: eerst de mensen uit de buurt, daarna iedereen die via allerlei omwegen tóch de galerie wist te bereiken. Nog voor de borrel goed en wel begonnen was, werden er al geanimeerd verhalen uitgewisseld over omreisroutes en stilstaande treinen, een onverwachte rode draad op een verder feestelijke avond.
Toen (vrijwel) iedereen binnen was, nam curator Ine van der Horn het woord. In haar terugblik zette ze de vijftien jaar Pouloeuff helder neer: een plek waar jonge en startende kunstenaars consistent ruimte krijgen, juist in tijden waarin het culturele veld soms onder druk staat. Daarna keek ze vooruit, met een duidelijke focus: talent blijven ondersteunen, de open en toegankelijke sfeer vasthouden en voortbouwen op wat de galerie al jaren zo herkenbaar maakt. Geen grootse plannen, maar een bevestiging van wat werkt.
Druk, gezellig en veel om bij te praten
Ondanks de tegenvallende reistijd kwamen er uiteindelijk veel mensen opdagen. De galerie raakte gedurende de avond goed gevuld en bleef dat ook. Overal stonden groepjes te praten: korte begroetingen hier, lange bijpraatsessies daar. Met oud-deelnemers, vaste relaties en nieuwe gezichten door elkaar ontstond een levendige, ontspannen sfeer.
De hapjes werden zeer gewaardeerd, zowel vanwege de mooie opmaak als de informele manier waarop ze werden rondgebracht. Ze pasten perfect bij de gemoedelijke toon van het jubileum. Buiten was het fris, typisch november, maar de vuurkorf gaf net genoeg warmte om even buiten te kunnen staan — vooral geliefd bij de rokers.
Samen vieren, zonder gedoe
Aan het einde van de bijeenkomst bleef vooral het beeld hangen van een galerie die al vijftien jaar op haar eigen, nuchtere manier werkt, zonder veel franje, maar met veel aandacht voor de mensen die er komen en de kunstenaars die er exposeren.
De combinatie van de koude buitenlucht en de warme, volle binnenruimte gaf de avond precies de sfeer die bij dit jubileum paste: een plek die ondanks alle omstandigheden blijft staan, en duidelijk door velen wordt gedragen.
En na afloop ging Pouloeuff gewoon weer verder waarmee het al vijftien jaar bezig is: ruimte bieden, letterlijk en figuurlijk. En dat doet ze met zichtbaar plezier.
