Volg de rubriek 'Hoe is het nu met?' >
NAAR ALLE BERICHTEN >

Nog steeds kwaad

“Als ik er nu aan denk maakt het me weer kwaad. Ik heb zin om die mensen de recensies van nu toe te sturen. Van zie je wel: Ik móest dit doen.
Laatst weer. Ik speelde m’n show in de kleine zaal van een theater. Na afloop stond ik in de foyer waar mensen de grote zaal uitliepen. Daar was een klassiek concert net afgelopen. Een paar mensen herkenden mij.
Eén man tikte op mijn schouder: ‘Wat jij gedaan hebt, weet je wel hoe zonde dat is? Je zal misschien een ‘oké’ cabaretière zijn, maar je had zo’n talent voor die piano. Echt zonde. En hij bleef maar dóórgaan. Daarna kwam nog een stel naar me toe. Die waren iets minder onaardig, maar ze zeiden min of meer hetzelfde.
Toen ben ik huilend weggelopen. Oh wat haat ik jullie toch, dacht ik. Al die mannetjes die denken dat het heel belangrijk is wat zij vinden en ik moet daar dan naar luisteren.”

Ode aan hysterische vrouw

“In het ‘echte’ leven ben ik conflictvermijdend. Ik heb vaak het gevoel dat ik beleefd moet zijn en niet te veel ruimte in mag nemen. Maar vanbinnen kolkt er van alles. Dat komt er op het podium uit.
Daar ben ik ben totaal in charge. Ik heb het helemaal bedacht, alles tot in de puntjes gestileerd. En niemand zegt iets terug, dus kan ik zeggen wat ik wil.
Mijn voorstelling is een ode aan de hysterische vrouw. Over vrouwen die vastzitten in hun leven, te lang voldeden aan de verwachtingen van anderen en uiteindelijk hun zelfbeheersing verliezen.
Het is heerlijk om van die groteske, theatrale personages te spelen. Ik kan ze dingen laten zeggen die net iets te grof zijn. Zo kan ik het hebben over de dingen die mij aan het hart gaan. Zoals de afhandeling van de toeslagenaffaire of grensoverschrijdend gedrag – zoals het verhaal over Johan Derksen en die kaars.

Wildbloei is een mix van kleinkunst, theater, klassiek, comedy. En Valentina zingt opera, musical, aria’s. Tijdens haar 1 uur en 45 minuten durende show komt een wervelwind aan excentrieke personages voorbij: zoals een body positive K3 sterretje, een moordlustig geworden slachtoffer van de toeslagenaffaire en de Koningin van de Nacht.

Ik heb ‘n paar héle boze reacties gekregen van wat oudere mannen. Mijn agent zei laatst nog: ‘de boosheid die mensen voelen richting jou, dat heb ik nog nooit zo extreem meegemaakt.’
Ik merk dat er van vrouwen toch nog vaak wordt verwacht dat ze lief en harmonieus zijn. We zijn nog niet zo ver als ik had gehoopt.

Als kind won Valentina het Prinses Christina Concours, stond daarna in Carnegie Hall. Ze maakte twee cd’s, was vaste pianist bij tv-programma De tiende van Tijl en trad vaak op bij andere klassieke televisieprogramma’s.

Klassieke achtergrond

“Ik was altijd een heel lief, braaf meisje. Ook dat pianospelen deed ik braaf vier uur per dag. En ik hou ook écht van muziek. Het is niet zo dat ik huilend achter de piano zat.
Maar als ik nu foto’s van vroeger zie, dan schrik ik altijd een beetje van dat meisje. Vooral omdat ik mezelf daar zó niet in herken. Ik ben natuurlijk ook ouder geworden en meer in mezelf gestapt, zeg maar. Maar het blijft heftig om te zien. Het voelt echt alsof ik een soort tweede leven ben begonnen.
Als je zo jong, zo goed bent in piano spelen, dan denk je: het is de bedoeling dat ik dit doe. En lang kwamen al m’n wapenfeiten voort uit de piano. Dat vond ik moeilijk en pijnlijk. Ik weet nog dat ik het AKF won en dacht: En nu heb ik eindelijk iets bereikt op theatergebied. Dat was echt een opluchting.”

Valentina won met een versie van een half uur in 2022 de jury- én publieksprijs op het AKF, het Amsterdam Kleinkunst Festival. Van alle recensenten kreeg ze voor haar debuutshow vijf sterren. 

Steeds meer mezelf

“Als kind heb ik een paar keer rollen gespeeld in van die grote musicals. Ik weet nog goed hoe gelukkig me dat maakte. Niks mooiers dan dat.
Ergens wist ik dus altijd wel dat ik dat wilde. Toch heeft het nog heel lang geduurd voor ik eraan toe durfde te geven. Eerst aan mezelf en daarna duurde het nog best lang om het toe te geven aan de wereld. Zo had ik aan niemand verteld dat ik auditie deed voor de toneelschool in Brussel.
En ook toen duurde het nog een tijd voor ik echt durfde te maken en spelen wat ik wilde. Ik was heel verlegen, best wel netjes. Ik moest veel overwinnen.”

Vrolijke meditatie

“Spelen is zo leuk. Ik vind het echt geweldig. Dat ik helemaal mag bepalen wat ik wil maken. En dat mensen daar dan ook nog naar komen kijken.
Laatst hoorde ik iemand zeggen: optreden is één grote meditatie. Zo voelt het ook voor mij. Een hele vrolijke meditatie. Ik heb geleerd, zeker bij kleinkunst, dat je echt in het moment moet zijn.
Er was wel een hele lifestyle verandering voor nodig. Mijn ritme is helemaal omgegooid. Na een show slaap ik pas rond 2 uur, half 3 ‘s nachts. Eerder lukt gewoon niet door de adrenaline.
De show duurt bijna een uur en drie kwartier. En ik zing ook veel. Dus ik probeer echt in de dagen erna stemrust te nemen en mijn lichaam te laten rusten. Maandag is mijn weekend. Dan slaap ik lang uit.”